Kwartalnik Europejskiej Wyższej
Szkoły Prawa i Administracji

Wskazówki dla Autorów co do sposobów zapisu przyjętych w Europejskim Przeglądzie Prawa i Stosunków Międzynarodowych – wybrane zagadnienia

1. Przywoływanie źródeł
2. Podaje się imię (imiona) – lub w kolejnych przywołaniach ich inicjały – oraz nazwisko autora lub redaktora, pełny tytuł (co najmniej przy pierwszym przywołaniu) oraz miejsce i rok publikacji
3. Imię (imiona)– ich inicjały oraz nazwisko autora zapisuje się pismem prostym (antykwą).
4. Tytuł zapisuje się albo pismem prostym (antykwą) w wypadku wydawnictw zwartych (publikacji książkowych i innych jednorazowych), albo pismem pochyłym (kursywą) w wypadku wydawnictw ciągłych (w tym czasopiśmiennych) oraz wyodrębnionych części – np. rozdziału lub innej jednostki redakcyjnej – wydawnictwa zwartego. Zob. także pkt 16.
5. Jeżeli dane źródło jest przywoływane w publikacji więcej niż raz, pełną o nim informację podaje się tylko przy pierwszym przywołaniu, a przy następnych zapisuje się je w wersji skróconej, tzn. z pominięciem miejsca publikacji aktu prawnego czy orzeczenia sądowego oraz z podaniem inicjału imienia (imion) autora przed nazwiskiem, a także skróconego (zwykle do pierwszego wyrazu) tytułu z wielokropkiem oraz numeru powoływanej strony (stron). Gdy to samo źródło przywoływane jest w przypisach następujących po sobie, pierwszy raz zapisuje się je w całości, natomiast przy kolejnych zapisuje się początek tytułu z wielokropkiem. W żadnym razie nie należy odsyłać do przypisu, w którym pierwszy raz pojawia się dane źródło. W sytuacji gdy przywołanie dotyczy tej samej strony (stron) danego źródła, można również użyć wyrazu „tamże” lub „ibidem”, jednak z zaleceniem konsekwentnego używania wybranej (polskiej lub łacińskiej) wersji.
6. Źródła w obcych językach przywołuje się w oryginale. Jeśli istnieje polski przekład, można wskazać tę okoliczność, najlepiej używając w tym celu nawiasu kwadratowego.  W wypadku użycia w przywoływanym źródle alfabetu innego niż łaciński stosuje się albo zapis w języku oryginału, albo dokonuje się jego transliteracji lub transkrypcji do alfabetu łacińskiego.
7. Wydawnictwo ciągłe (np. czasopismo) przywołuje się, podając po – zapisywanym w cudzysłowie – pełnym tytule rok wydania oraz (występujący najczęściej w podwójnej numeracji) numer zeszytu lub tomu. W wypadku zwyczajowo przyjętych skrótowców (np. RPEiS) cudzysłów należy jednak pominąć.
8. Jeśli w źródle występują dodatkowe oznaczenia – np. w postaci numerów bocznych lub numerowanych tez – przywołując je, można posłużyć się także tymi oznaczeniami.
9. W opisach bibliograficznych nie ma konieczności umieszczania nazw wydawnictw (nawet w skrócie); wystarczy podać miasto (miasta) i rok wydania. Jeśli w przywołanym źródle któraś z tych podstawowych informacji została pominięta, należy wskazać tę okoliczność.
10. Jeśli w źródle występuje błąd (w tytule lub innym miejscu), autor może to zaznaczyć, stawiając po błędnym wyrazie lub zdaniu wykrzyknik – ujęty zwyczajowo w nawias kwadratowy: [!].
11. W aktach prawnych podaje się ich pełną oficjalną nazwę (co najmniej przy pierwszym przywołaniu; przy następnych można wprowadzić, najlepiej zwyczajowo przyjęty, skrót nazwy).
12. Akty prawne przywołuje się w oryginalnym brzmieniu i z oryginalnym miejscem publikacji (w stosownych sytuacjach w dopiskiem „ze zm.”); jeśli natomiast dany akt prawny ma tekst jednolity, należy go przywołać w tej właśnie wersji .
13. Rok wydania Dziennika Ustaw należy podać zawsze wtedy, gdy jest on inny niż rok uchwalenia aktu prawnego.
14. W przywoływanych aktach prawa unijnego jako miejsce publikacji podaje się oryginalny numer Dziennika Urzędowego.
15. Zagraniczne akty prawne przywołuje się tak samo, jak robi się to w państwie, z którego pochodzą.
16. Przywołując orzeczenie ogłoszone w oficjalnym publikatorze orzecznictwa, należy go podać jako miejsce publikacji. Możliwe jest ponadto przywołanie oficjalnej elektronicznej bazy orzeczeń, w której orzeczenie jest dostępne (np. BOSN, POSP), a także platformy LEX.
17. W zapisie orzeczeń sądów europejskich obok sygnatury sprawy podaje się jej nazwę oraz sygnaturę ECLI. Formuły przeciwstawienia stron sporu – „przeciwko” lub „versus” (w skrócie: „p.” lub „v.”) należy używać konsekwentnie w wybranej (polskiej lub łacińskiej) wersji.
    Jako miejsce publikacji tych orzeczeń wskazuje się internetową bazę orzeczeń, w której są dostępne: CURIA (TS, Sąd UE i Sąd ds. Służby Publicznej) lub HUDOC (ETPC).
18. Przywołując rozdział (lub inną jednostkę redakcyjną) pracy zbiorowej, wskazuje się autora danego fragmentu, a także (po przyimku [w:], ujętym w nawias kwadratowy, niepoprzedzony przecinkiem) pracę zbiorową, z której pochodzi. Zob. także pkt 3 co do stosowanych krojów pisma.
19. Jeśli pracę zbiorową przygotowano pod redakcją naukową jednej lub większej liczby osób, wymienia się tę osobę lub osoby, bez wskazywania autorów pracy. Gdy takiego redaktora (redaktorów) brak, wymienia się wszystkich autorów; jeśli jednak jest ich więcej niż czterech, przywołuje się albo tylko pierwszego z autorów (z dopiskiem „i in.” lub „et al.”), albo sam tytuł pracy.
20. Jeśli dane źródło jest dostępne zarówno w wersji papierowej, jak elektronicznej, autor decyduje, którą wersję przywołać.
21. Źródła dostępne w elektronicznych bazach danych przywołuje się z podaniem nazwy bazy wraz z numerem rekordu.
22. Przywołanie źródła umieszczonego w sieci winno zawierać adres internetowy oraz datę dostępu.
23. Jeśli źródło nie jest publicznie dostępne, należy to wskazać, używając zwyczajowego skrótu: „niepubl.”
24. Przywoływanie źródła jeszcze nieopublikowanego, ale przyjętego do druku, powinno zawierać adnotację: „w druku”.
25. W bibliografii inicjał imienia autora lepiej umieszczać przed nazwiskiem.
26. Kolejność pozycji w bibliografii jest alfabetyczna (według nazwisk autorów, redaktorów lub tytułów – por. pkt 17). Publikacje tego samego autora porządkuje się chronologicznie. Gdy praca ma charakter zbiorowy (wieloautorski), uwzględnia się nazwisko autora wymienione jako pierwsze.
27. W zapisie przypisów i w bibliografii można stosować zarówno system oksfordzki, jak i harwardzki. W ramach tej samej publikacji należy jednak konsekwentnie stosować wybrany system.
28. Przy zaznaczaniu cytatów najlepiej stosować cudzysłowy (w polskim zapisie występujące w dolnej i górnej frakcji); można w tym celu posłużyć się także kursywą. Nie zaleca się natomiast jednoczesnego używania obydwu sposobów wyróżnienia. Wewnątrz cytatów objętych znakami cudzysłowu należy zaś pamiętać o używaniu cudzysłowów drugiego stopnia (do wyboru: w systemie francuskim, niemieckim lub pojedynczych), jeśli tylko występuje potrzeba ich zastosowania (np. jako definicyjnych); ewentualnie należy rozważyć inny sposób wyróżnienia. O możliwej wielostopniowości trzeba pamiętać również przy używaniu nawiasów (sytuacja nawiasu w nawiasie, spotykana najczęściej w przypisach).
29. W kwestii szczegółowych zasad zapisu stosowanych na łamach EPPiSM – zwłaszcza tych, których nie uwzględniono w powyższych zaleceniach – warto odesłać zainteresowanych do stale aktualizowanej strony „Międzyinstytucjonalnego przewodnika redakcyjnego” (prowadzonej w 24 językach UE), dostępnej pod adresem: http://publications.europa.eu/code/pl/pl-000100.htm
30. Przy redakcyjnej weryfikacji poprawności językowej przesyłanych materiałów podstawowym (drukowanym) źródłem normatywnego odniesienia pozostaje „Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN” (2004), pod red. Andrzeja Markowskiego (i pomocniczo inne słowniki ortoepiczne). Jeśli zaś chodzi o poprawność pisowni, takim źródłem jest najnowsze wydanie „Wielkiego słownika ortograficznego PWN”, pod red. Edwarda Polańskiego (2016). W obu wypadkach uwzględnia się ponadto zalecenia normatywne (zawarte m.in. w uchwałach ortograficznych) Rady Języka Polskiego – dostępne pod adresem: https://rjp.pan.pl/
    W kwestiach szczegółowych głównym punktem odniesienia pozostaje Praktyczny poradnik Adama Wolańskiego „Edycja tekstów” (PWN 2008).
    
    
    II. Preferowany sposób zapisu częściej używanych skrótów

ang. angielski; art. artykuł; b.d.w. bez daty wydania; b.m. bez miejsca (wydania); ca circa; cz. część; d. dawny, dawniej; DzU lub Dz. U. Dziennik Ustaw (w pierwszym zapisie bez spacji, w drugim ze spacją), Dz. Urz. Dziennik Urzędowy; ibid. Ibidem; in pr. in principio; lit. litera; k.c. kodeks cywilny; k.k. kodeks karny; k.p. kodeks pracy; k.r.o. kodeks rodzinny i opiekuńczy; k.s.h.  kodeks spółek handlowych; Mon. Pol. Monitor Polski; n. następny, nn. następne; nb. notabene; nb numer boczny; nr numer (zapis od małej litery, bez względu na źródło); nt numer tezy; op. cit. opere citato, opus citatum (zapisywane ze spacją; w polskiej wersji dz. cyt.);  p. przeciwko; Pal. Palestra; PiP Państwo i Prawo; PS Przegląd Sądowy; par. paragraf (choć bardziej wskazany sposób zapisu to: §); pkt punkt (bez kropki także w przypadkach zależnych); por. porównaj; poz. pozycja; r. rok; red. redakcja; ros. rosyjski; rozdz. rozdział; rozp. rozporządzenie; RPEiS Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny; s. strona, ss. strony (w wypadku zapisywania dwóch następujących po sobie stron preferowany zapis to: ss. 1 i 2, nie ss. 1-2; zasada zapisu zmienia się przy zakresie obejmującym co najmniej trzy strony);  t. teza (nie: tom, który w tej sytuacji najlepiej zapisywać całym słowem); tt. tezy; t.j. tekst jednolity; uchw. SN (7) uchwała Sądu Najwyższego w składzie siedmiu sędziów; ust. ustęp; v. versus; Zb. Orz. Zbiór Orzeczeń; Zesz. Nauk. Zeszyty Naukowe; zd. zdanie; zm. zmiany; zob. zobacz.